Na een natte herfstweek zijn we weer vol plezier en energie
begonnen. ‘Dankbaar’ is wel een woord dat me trof deze week. Dankbaar dat we
hier in relatieve vrede leven. Vandaag begonnen we ons directieoverleg met een
kort fragment uit de film “Oslo”. Een film die actueler is dan ooit: over het
conflict dat al zo lang bestaat tussen Israël en de Palestijnse gebieden. Het
fragment raakte me, misschien ook omdat ik in dit gebied een paar jaar geleden
was samen met mijn oudste zoon. We logeerden er onder andere bij een
Palestijnse familie. Het is een schijnbaar onoplosbare situatie, met veel
geweld en generatielang leed. In de media lees ik dat het soms ook leidt tot
onrust in de klas. Ik heb daar bij ons gelukkig (nog) niet van gehoord.
Hopelijk leidt het conflict bij ons niet tot grote spanningen. Maar ik hoop
vooral dat er een goede oplossing wordt gevonden.
In de herfstvakantie heb ik de tentoonstelling Vincent van Gogh in het Drents museum bezocht. Ben jij er al geweest? Ik vond het een ontroerende tentoonstelling. Wat me vooral trof waren de brieffragmenten die werden getoond, samen met prenten van hem en zijn tijdgenoten. Je leest zijn bewondering over Drenthe, maar je leest er ook de eenzaamheid tussendoor. Prachtig vond ik de audiovisuele voorstelling waardoor je met Vincents ogen naar Drenthe kijkt. Overigens is de wandeling naar het museum toe al een feest, met vele vlaggen, versierde etalages en andere uitingen over Vincent van Gogh.
Iets waar we het denk ik allemaal wel over eens zijn betreft het vapen: wat een waardeloze uitvinding! Vapen is ernstig verslavend en het leidt tot schade in de hersenen bij onze leerlingen. Letterlijk niemand wordt er beter van, behalve de tabaksindustrie. Terwijl deze industrie haar geld telt, schrapen mensen geld bijeen om de rookverslaving te bekostigen. Zou het ons nu echt niet lukken om als samenleving de vapetrend te stoppen? We kunnen dit als onderwijs niet alleen.
Vrolijker werd ik van de kick-off van het strategisch beleid voor NassauVincent. Alle leidinggevenden en een aantal collega’s uit de staf waren bijeen om te praten over belangrijke onderwerpen die we de komende tijd willen opnemen in ons plan. Het onderwerp kansengelijkheid, waar we al eerder over schreven, scoort hoog. Je zult er komend jaar nog meer over horen. Deze start gaf veel energie.
Gewoontegetrouw noem ik een boek. Dat is “Verboden Terrein” van Louise Kennedy (2022). Het speelt zich af in het Belfast van de jaren zeventig. Het is een roman ten tijde van “the troubles”. De hoofdpersoon is een katholieke lerares. Zij helpt haar broer in zijn pub waar ze kan. Terwijl er steeds vaker bommen afgaan en aanslagen worden gepleegd in haar directe omgeving, krijgt ze een onmogelijke relatie met iemand van het andere kamp. Het boek kent geen gelukkig einde. Maar wat wij als lezer weten, is dat het jarenlange conflict in Noord-Ierland op dit moment in rustiger vaarwater verkeert. En dat geeft ook weer hoop.
Alice